Ukształtowanie powierzchni

      Pod względem rzeźby teren jest bardzo zróżnicowany. Pogórze Śląskie stanowi obszar wyżynno-pagórkowaty, którego cechą charakterystyczną są łagodne wzgórza, o niewielkich deniwelacjach rzędu 70-130 m oraz dość łagodnych, długich zboczach. Pokrycie ich grubą warstwą glin wietrzeliskowych wpłynęło, obok zaokrąglenia form grzbietowych, na powstanie sieci parowów (jarów).
       Tereny, na których utwory kredowe wychodzą na powierzchnię lub, na których miąższość utworów czwartorzędowych (słabo odpornych na działanie czynników zewnętrznych) jest większa, gwałtowniej zachodzą procesy niszczenia, prowadzące do obniżeń i zrównań. Swój typowy pagórkowaty wygląd, który wyróżnia Cieszyn od reszty Pogórza Śląskiego, powstał dzięki - miedzy innymi - erozyjnej działalności wód powierzchniowych. Pagórki w rejonie miasta przyjmują kształt długich, wąskich pasm, ciągnących się mniej więcej od wschodu ku zachodowi. Pasma te poprzedzielane są mocno rozgałęzionymi i głębokimi dolinami rzek i potoków. Płaskie dna dolin - oprócz doliny Olzy - posiadają dolne odcinki potoków Bobrówki i Pucówki, natomiast pozostałe cieki charakteryzują się dolinami V-kształtnymi. Większość obszaru miasta zajmują w związku z tym stoki o zróżnicowanym nachyleniu (miejscami przekraczającymi 20, a nawet 30%) i ekspozycji (wystawie). W rejonie Cieszyna pasma wzgórz schodzą się zamykając bardzo wyraźną kotlinę zwaną Kotliną Cieszyńską. Brzegi jej przerywa w dwóch miejscach rzeka Olza, a w jednym Bobrówka.
      Jest to obszar o dość dużym zróżnicowaniu hipsometrycznym (wysokościowym), zamykającym się w przedziale 225-375 m n.p.m. Około 3/4 obszaru miasta to obszar wyniesiony od 275 do 350 m n. p. m. Zaledwie 0,4% obszaru wyniesionego jest od 225-250 m n.p.m. a 1,6% powyżej 375 m n.p.m. Wysokości maksymalne w Cieszynie osiągają wzgórza występujące na północy miasta (378,5 m n.p.m.). W kierunku południowym i zachodnim terem obniżają się, stają się także nieco bardziej płaskie.
      Cechą charakterystyczną rzeźby tego obszaru są osuwiska i pełznięcia gruntu, związane z podatnością podłoża skalnego na tzw. ruchy masowe gruntu (występowanie w podłożu łupków) oraz z ukształtowaniem terenu (dużymi spadkami). Szczególnie licznie te elementy rzeźby terenu występują w północnej części miasta.