Łaźnie rzymskie – termy

I. Adamczyk
      Obraz olejny pochodzący prawdopodobnie spod pędzla Giovanni Paolo Panniniego, włoskiego malarza urodzonego w 1691 r. w Piacenzie, a zmarłego w 1765 r. w Rzymie. Pod wpływem Canaletta malował on przede wszystkim architekturę antyczną, sceny z życia codziennego na tle architektury oraz wnętrza wypełnione dziełami sztuki. Jego obrazy zdobią dzisiaj najsłynniejsze galerie świata.
      Termy – to publiczne łaźnie w miastach rzymskich. Najstarsze pochodzą z II w. p.n.e., a największe z okresu cesarstwa. Termy stanowiły często wielkie kompleksy budowli z ogrodami, promenadami i portykami, zdobiły je malowidła, rzeźby, mozaiki. Składały się z wielu części: przedsionka, szatni (apodyteria), pomieszczeń do kąpieli suchej (sudatoria lub laconica), pomieszczeń do kąpieli gorącej (caldaria), ciepłej (tepidaria) i zimnej (frigidaria) z basenem, sal do masażu i nacierania wonnymi olejkami (unctoria), sal wypoczynkowych, magazynów. Poza budynkami w skład term wchodziły: sale gimnastyczne, boiska, stadiony sportowe, biblioteki, teatry.
      Do najsłynniejszych należały termy wzniesione w Rzymie przez Agryppę oraz termy cesarzy: Tytusa, Domicjana, Karakalli, Dioklecjana i Konstantyna. Termy budowano również w innych miastach rzymskich, np. w Efezie, Trewirze, Aleksandrii, Perge. Były często ośrodkami życia kulturalnego i towarzyskiego, miejscem wypoczynku i rozrywki. Odbywały się w nich dyskusje filozoficzne, literackie, polityczne.
      Z term korzystali wszyscy obywatele rzymscy, a cesarz mógł przyznać prawo do bezpłatnego korzystania z nich. Oprócz term publicznych funkcjonowały termy prywatne i miejskie, w których pobierano opłaty.
      Obraz pochodzi z kolekcji dr R. Penecka, cieszyńskiego lekarza-patologa.