33.Ewa Szurman 1907 - 1998

Urodziła się w Cieszynie i tu spędziła całe życie. Skończyła Państwową Szkołę Handlową i w 1924 r. rozpoczęła pracę w Banku Gospodarstwa Krajowego. Zawodowe życie, (nie pracowała tam tylko w latach II wojny), związała jednak z Towarzystwem Oszczędności i Zaliczek, przodkiem Banku Spółdzielczego. Kiedy po wojnie reaktywowano Towarzystwo, została wybrana do Zarządu i od stycznia 1946 r. podjęła pracę Banku. Pracy była bardzo oddana, szybko awansowała i w 1951 r.   mianowano ją starszą księgową, a w 1959 r. kierownikiem Banku. Na tym stanowisku pozostała do emerytury czyli do 1969 r. Bardzo punktualna, perfekcyjna i skrupulatna, tego samego bezwzględnie wymagała od podwładnych. Wprowadziła wiele nowych zasad pracy, min. tzw. „szkolenie przy biurku”. Pracownicy musieli przejść wszystkie stanowiska i poznać wykonywane tam operacje. Nowością było też przyjmowanie klientów z dużymi pieniędzmi w gabinecie, bo     tzw. strategiczni klienci zasługiwali na specjalne względy. Pracownicy udzielali też porad i to fachowe doradztwo było jedną z form pozyskiwania nowych klientów. Bank, pod jej kierownictwem, cieszył się bardzo dobrą opinią i doceniały go jednostki nadrzędne. Jego wyniki  były powodem, że zachowała stanowisko, mimo swojej bezpartyjności, swojej religijności nie kryła nigdy. Dzięki jej bardzo dobrej polityce finansowej przetrwało, choć w ograniczonym stopniu rzemiosło, a rolnicy otrzymywali ciągłą pomoc. Jako kierownik Banku popierała, z pełnym przekonaniem, działalność społeczno – kulturalną. Ze środków, które Bank przeznaczał na te cele  korzystały dziesiątki organizacji i towarzystw. Jeszcze na emeryturze wchodziła w skład Zarządu i była nawet przewodniczącą. Te funkcje pełniła społecznie. Zawsze priorytetem była dla niej praca, za którą otrzymała wiele odznaczeń resortowych i państwowych. Żyła i pracowała w trudnych czasach, a mimo to potrafiła zachować swoje poglądy i to powodowało, że była otaczana powszechnym szacunkiem. Pozostała samotna, nie wyszła za mąż ani nie miała dzieci. Ostatnie lata spędziła w domu opieki Emaus w Dzięgielowie. Zmarła w wieku 91. lat, w roku 1998 r.